Face the art – Ανδριανή Αγγελιδάκη

Face the art μέρος 5, με ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο.
Ένα πρόσωπο που λάμπει σε κάθε εκδοχή του. Ακόμα και στη λύπη.
Σήμερα θα σας ξεκλειδώσω την Ανδριανή Αγγελιδάκη.

Προτού ξεκινήσουμε όμως την ανάκριση πάμε να μας πει ποια είναι η Ανδριανή.

“Πριν 17 χρόνια η δημοσιογραφία μπήκε στη ζωή μου και έγινε ο τρόπος ζωής μου.

17 χρόνια μετά, εκατοντάδες ώρες στον τηλεοπτικό αέρα, δεκάδες άρθρα και δημοσιεύσεις μπορώ με σιγουριά πλέον να πω ότι γεννήθηκα γι΄ αυτή τη δουλειά. Μέσα σε αυτή εξελίχθηκα, γνώρισα ωραίους ανθρώπους και μοιράστηκα μαζί με αυτούς αλλά και το τηλεοπτικό κοινό, υπέροχες και δυνατές ιστορίες ζωής, τρόπους να βλέπουμε τον κόσμο αλλιώς και αφορμές να αλλάξουμε εκτός από την οπτική μας, τη σκέψη μας αλλά και τη δράση μας.

Σήμερα παρουσιάζω την εκπομπή «Ανδριανή» στην ΚΡΗΤΗ TV. Μια εκπομπή που εστιάζει στον άνθρωπο και αναζητά κάθε φορά αφορμές για να ανακαλύψουμε τις εναλλακτικές που έχουμε στη ζωή.

Υπάρχει μια στιγμή στην τηλεοπτική μου διαδρομή που ξεχωρίζω γιατί συνδυάζει όλα όσα με ενδιαφέρουν στο κομμάτι της δουλειάς μου.

Μιλώ για το ντοκιμαντέρ που γυρίσαμε στην Ουγκάντα, τον Φεβρουάριο του 2020, και αφορά στη θέση των παιδιών στο κόσμο τον μικρό το μέγα που ζούμε ….

Το ταξίδι μας μπορείτε να το δείτε στο παρακάτω link.

https://www.youtube.com/watch?v=jEyuAoIvN6U

Παράλληλα με την τηλεοπτική εκπομπή, διευθύνω το ενημερωτικό site neakriti.gr.

Η ζωή μου δεν εξαντλείται στη δουλειά μου. Η ζωή μου ξεκινά και τελειώνει όπως η κάθε μέρα μου, στο σπίτι μου, με την οικογένεια μου. Είμαι μαμά του Αντώνη και του Κωσταντή και σύντροφος του Μάνου. Ο σύντροφος μου και τα παιδιά μου είναι  οι μεγαλύτεροι «δάσκαλοι» που θα μπορούσα να έχω.

Εκτός από μαμά και δημοσιογράφος, είμαι ένας άνθρωπος που αγαπά να περνάει χρόνο με τον εαυτό του.

Λατρεύω τη σιωπή αλλά και τις παρέες. Περνάω πολύ χρόνο διαβάζοντας, ταξιδεύοντας και μαθαίνοντας. Δοκιμάζω ότι νοιώθω ότι με φοβίζει και αυτό μου έδωσε την ευκαιρία να ζήσω πολύ δυνατές στιγμές στη ζωή μου. Είτε κάνοντας ελεύθερη πτώση, είτε ταξιδεύοντας μόνη μου, είτε κάνοντας μεγάλες βουτιές στο μέσα μου.

Αγαπώ την Κρήτη που ζω, τους τόπους, τις εικόνες της. Τα βουνά και τις θάλασσες της. Τις γεύσεις και τα αρώματα της. Αλλά την ίδια στιγμή  θα μπορούσα να ζήσω και οπουδήποτε στον πλανήτη γη αρκεί να έχει ήλιο και θάλασσα!  Το μεγάλο μου στοίχημα είναι να παραμένω σε κίνηση, εντός και εκτός και να αναγνωρίζω πότε έρχεται η σωστή στιγμή για παύση”.

Εδω να σας πω ότι την Ανδριανή κάνοντας μια πρόχειρη αφαίρεση την γνωρίζω 23 χρόνια. Άρα σίγουρα δεν είναι 23 χρονών !

ΗΑνδριανή (Άννυ κατ’ εμε),  ήταν το όμορφο κορίτσι του σχολείου, καλή μαθήτρια και γενικά ήσυχος και προσεγγίσιμος χαρακτήρας.
Είναι απ’ τους ανθρώπους που μπορεί κάποιος να αναπτύξει μαζί της μια ισχυρή διαπροσωπική σχέση, οποιασδήποτε μορφής κι αν είναι αυτή, και είναι από τα άτομα που μπορούν να σε ακούν χωρίς να σε διακόπτουν.

Πάμε όμως να την στριμώξουμε στη γωνία να μας τα πει όλα.

• Ανδριανή! Κατά αρχάς να σου πω ότι χαίρομαι τόσο πολύ που σε ανακρίνω.
  Ξεκινώντας θέλω να σε ρωτήσω να μου πεις 2 πράγματα που σε συνδέουν με την τέχνη. Οποιασδήποτε μορφής τέχνη κι αν ειναι αυτή.

Με την τέχνη με συνδέει η ψυχή μου και το αίσθημα μου….. Η τέχνη, όποια έκφραση και αν λαμβάνει μιλάει για μένα με έναν τρόπο λυτρωτικό. Έχω ασχοληθεί χρόνια με τον χορό και τη μουσική ενεργά. Τώρα απολαμβάνω λίγο «παθητικά» τη λυτρωτική της δράση, σαν παρατηρητής και κυρίως απολαμβάνοντας την τέχνη των άλλων.

• Σε ξέρουμε ως επιτυχημένη παρουσιάστρια, αλλά πρόσφατα σε είδαμε και στη μεγάλη οθόνη στην ταινία της Μαρίας Σβολιαντοπούλου “Για θύμισε μου”. Πως προέκυψε αυτό ; 

Τυχαία ίσως … με τη Μαρία γνωριστήκαμε μέσω της εκπομπής , ήρθε σαν καλεσμένη. Κάτι της έκανε το παρουσιαστικό και η ενέργεια μου και μου πρότεινε να συμμετέχω στην ταινία. Αρχικά είχα ένα μικρό ρόλο αλλά στην πορεία η Μαρία είδε σε μένα την «Ελένη» και μου ζήτησε να αναλάβω το ρόλο.

• Σου αρέσει η υποκριτική ;

Δεν ξέρω… και δεν ξέρω γιατί στην ταινία, που είναι και το μόνο υποκριτικό εγχείρημα μου, δεν νοιώθω ότι «έπαιξα». Δεν είμαι επαγγελματίας, δεν έχω καν σπουδάσει θέατρο, δεν γνωρίζω πως προσεγγίζεται αυτή η τέχνη και είναι κάτι που έχω ως ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ και ΑΠΑΙΤΗΤΙΚΟ στο μυαλό μου. Στην ταινία απλά έκανα τον εαυτό μου….

• Υποκριτική υπάρχει στην καθημερινότητα μας μακριά από τη μεγάλη οθόνη και από τα φώτα ?

Ξεκάθαρα ναι θα σου πω. Υποκρινόμαστε, είτε λίγο είτε πολύ(!) μάλλον από άμυνα. Είμαστε σε απόσταση από το «μέσα» μας. Φοβόμαστε να σταθούμε ξεκάθαροι και σε αρμονία με αυτό που λεει η ψυχή μας γιατί η απόρριψη καραδοκεί.. στο μυαλό μας. Όταν είσαι σε επαφή με το μέσα σου, με το είναι σου που λέμε, τότε είσαι απλά ο εαυτός σου, είσαι ατόφιος και τίμιος με σένα και τους άλλους.

• Δε μπορώ να μη σκεφτώ κάνοντας σου αυτή την ερώτηση, τα πρόσφατα γεγονότα στα Γλυκά Νερά και τη δολοφονία της Καρολάιν από τον ίδιο της τον σύζυγο, όπου μέχρι και την τελευταία στιγμή έπαιζε έναν “οσκαρικό” ρόλο απέναντι σε 11 εκατομμύρια θεατές .Mια ιστορία που επαναλαμβάνεται … μια ιστορία με πρωταγωνιστές έναν θύτη υπεράνω πάσης υποψίας και ένα θύμα μπλεγμένο σε χειριστικές συμπεριφορές. Όλοι έχουμε ανάγκη πριν και πάνω από όλα να δουλέψουμε πολύ με το μέσα μας και όλοι την ίδια στιγμή πέραν της ευθύνης που έχουμε για τον εαυτό μας, έχουμε και την ευθύνη των πράξεων μας απέναντι στους άλλους.

• Πρέπει ενας καλλιτέχνης να είναι πρωτίστως ανθρωπιστής ;

Γίνεται και αλλιώς; Μα η τέχνη είναι η «μορφή» που παίρνει η φωνή, η ανάγκη της ψυχής μας. Αν δεν υπηρετεί η τέχνη την ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης, την ανάγκη της να εκφραστεί και να λυτρωθεί, τότε τι;

• Σε ένα ταξίδι μου στη Νεα Υόρκη επισκέφθηκα το MoMA. Το μουσείο μοντέρνας τέχνης. Επι ώρες προβληματιζόμουν και σκεφτόμουν τι είναι τέχνη τελικά και τι εμείς έχουμε αναγάγει ως τέχνη.
  Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα , στο εν λόγω μουσείο υπήρχαν μέσα σε μια γυάλινη προθήκη 3 σπασμένα τούβλα. Αυτό αποτελούσε έργο τέχνης κάποιου καλλιτέχνη, οπου μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή το όνομα του. Αυτό, είναι τέχνη τελικά;

Έχω βρεθεί και εγώ πολλές φορές απέναντι σε έργα χωρίς να μπορώ να τα κατανοήσω. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουν ουσία ή δεν έχουν λόγο. Κάτι άλλο θα αγγίξει εσένα, κάτι άλλο θα «μιλήσει» σε μένα. Αυτό δεν αποτυπώνει και τον πλουραλισμό της φύσης μας; Και την ίδια στιγμή η τέχνη έχει την ελευθερία να έχει νόημα σε όποιον είναι σε θέση να το «νοιώσει». Κάποιες φορές δημιουργείται αυθόρμητα ο δεσμός μας με ένα έργο και κάποιες άλλες παίρνουμε την πληροφορία, την φυλάζουμε και όταν έχει θέση μέσα μας, αναδύεται και τελικά βγάζει νόημα.

• Μοντέρνα η λαϊκή τέχνη ;

Τέχνη… χωρίς επιθετικούς προσδιορισμούς.

• Ποια η γνώμη σου για τη λαϊκή τέχνη και ποια μορφή λαϊκής τέχνης θα δοκίμαζες ;

Δεν ξέρω τι ορίζεις ως λαϊκή τέχνη, αν όμως αναφέρεσαι στην τέχνη που προκύπτει μέσα από την παράδοση μας, τότε θα σου πω, πως αυτή μιλά στο DNA μου. Στο ανθρώπινο DNA μου. Μπορεί να δω μοτίβα σε υφάσματα από το Περού και να με συγκινήσουν τα χρώματα και η ιστορία που αφηγούνται …. Μπορεί να ακούσω ένα τραγούδι από τα βάθη της ανατολής και να ανατριχιάσω χωρίς καν να αναγνωρίζω το λεκτικό ιδίωμα. Αν δοκίμαζα; Θα  ήθελα να ξέρω του κόσμου όλου τα παραμύθια και τους θρύλους και να τους αφηγούμαι. Έχουν μέσα τους κάτι μεταφυσικό και όλη τη σοφία του κόσμου.

• Μέσα από τα διάφορα πραγματάκια που έχουμε κάνει κατα καιρούς μαζί, είναι και η πρόσφατη φωτογράφιση μας. Το προτζεκτ “Hard Light” . Αρχικά πες μου αν σου άρεσε η εμπειρία και μετά ποια φωτογραφία ξεχωρίζεις και γιατί.

Και μόνο που βρεθήκαμε δίπλα στη θάλασσα για μένα ήταν δώρο! Το χάρηκα πολύ και ανακάλυψα γωνίες μου και εκφράσεις μου, που αγνοούσα… ήρθα με φόβο αν θυμάσαι… ότι δεν γράφω… ματαιοδοξία βλέπεις…. Και όμως όλα έγιναν τόσο απλά και φυσικά που ήταν τόσο όμορφο…. Ξεχωρίζω τη φωτογραφία μου που είμαι στη σκιά, με τα χέρια ψηλά, λίγο σαν… να χορεύω. Νοιώθω ελεύθερη όταν τη βλέπω.

• Αλήθεια ποια η σχέση σου με τη φωτογραφία ;

Έχω πολύ καλούς φίλους φωτογράφους!!!! Αγαπώ να βλέπω τη δουλειά τους, γιατί βλέπω κομμάτια τους εαυτού τους. Κομμάτια ανθρώπων που αγαπώ.
Κατά τα άλλα δεν έχω ιδέα πως παίρνουν μια καλή φωτογραφία. Πραγματικά εκπλήσσομαι κάθε φορά που το κάνουν οι άλλοι γύρω μου. Λατρεύω πραγματικά όμως να βλέπω φωτογραφίες δικές μου και άλλων. Όταν σε αυτές υπάρχουν άνθρωποι, παρατηρώ το σώμα τους, το πρόσωπό, τις εκφράσεις τους. Μπορεί να κοιτάζω ώρα πολύ μια φωτογραφία ανεξαρτήτου θέματος, για να καταλάβω τι «είδε» ο φωτογράφος… σαν να σου ψιθυρίζουν τις σκέψεις τους.

• Δεν ήμασταν ποτέ στο ίδιο τμήμα λόγω επιθέτου, οπότε δύσκολο να θυμάσαι κάτι ιδιαίτερο. Ωστόσο δε μπορώ πρώτον να μη βγάλω την είδηση (ναι με την Ανδριανή πηγαίναμε μαζί στο σχολείο, εξ ου και η γνωριμία μας) και δεύτερον να μη ρωτήσω. Θυμάσαι να κάνουμε κάτι αξιομνημόνευτο από κοινού ; Να βγάλουμε καμιά ίντριγκα , κάτι ; (γέλια) 

Πρώτον θα έπρεπε να είχαμε κάνει κάτι, για να το έχουμε στο κοινό βιογραφικό μας. Δεν έγινε οκ….. Από τη στιγμή όμως που ξανασυναντηθήκαμε έχουμε αναστατώσει τον κόσμο!!!! Στεριά και θάλασσα!

• Απ’ τις συζητήσεις που έχουμε κάνει, τόσο σε private όσο και σε public επίπεδο, με μια διαβάθμιση από το 1 ως το 10 πόσο συμπλέουμε ;

Αααα πολύ νομίζω. Για αυτό και ξανασυναντηθήκαμε και έχουμε κάνει τόσα παρέα. Εσύ είσαι πιο δυναμικός από μένα στον τρόπο που σκέφτεσαι και με παρασύρεις ωραία.

• Πες μου ένα τυπικό σου 24ωρο τη περίοδο της καραντίνας.

Δεν έζησα κανονική καραντίνα γιατί δούλευα. Αλλά θα σου πω για την ιστορία.
Πρωινό ξύπνημα, γυμναστική, λίγο χρόνο με τον εαυτό μου. Να με βάλω σε τάξη ή σε αταξία …. Πρωινό με τα παιδιά.
Δουλειά, αναλόγως τη μέρα και το ωράριο…. Επιστροφή στο σπίτι, τα γνωστά μαμαδίστικα, νοικοκυρίστικα, βόλτα όπου και όσο επιτρεπόταν με ποδήλατα, παιδιά, σκυλιά. Διάβασμα και πολλά τηλέφωνα και επικοινωνίες με φίλους.

• Σε έχει επηρεάσει και σε τι βαθμό όλη αυτή η ιστορία με την COVID 19 ?

Θα φανεί σε μερικά χρόνια …… ήρθαν πολλά πράγματα στα όρια τους, κάποια τα ξεπέρασαν επίσης. Οπότε έχω μια πιο ξεκάθαρη εικόνα τι θέλω να έχω στη ζωή μου και τι όχι. Από σχέσεις, ανθρώπους, μέχρι ασχολίες, συνήθειες και πάει λέγοντας.

• Θα αφήσει κοινωνικό αποτύπωμα η πανδημία ;

ΝΑΙ και με τα τρία γράμματα κεφαλαία. Δύο τα επίπεδα και τα αποτυπώματα. Φόβος και ανασφάλεια για τις αόρατες και ορατές απειλές. Δύο συναισθήματα που σε αποδιοργανώνουν ή σε κινητοποιούν. Και σε μια άλλη ανάγνωση αυτά τα ίδια συναισθήματα σε κάνουν πιο ουσιαστικό με τον τρόπο που θες να ζεις τη ζωή σου και να δομείς τις σχέσεις με τους ανθρώπους γύρω σου (και με τον εαυτό σου).

• Τι φοβάται η Ανδριανή ;

Την εγκατάλειψη … όταν οι άνθρωποι εγκαταλείπονται από τους δικούς τους, όταν οι άνθρωποι εγκαταλείπουν τον εαυτό τους.

• Κάτι που με χαροποιεί αρκετά, είναι ότι (κατα τη προσωπική μου άποψη) ζούμε στην εποχή όπου οι νέες γενιές αρχίζουν και έχουν περισσότερη αποδοχή στη διαφορετικότητα από ότι οι προηγούμενες. Φυσικά με αρκετές εξαιρέσεις. Το βλέπεις κι εσύ αυτό;

Ναι το βλέπω και νοιώθω καλά με αυτό. Καλό είναι όμως κάθε μέρα να αναρωτιόμαστε πόσο ελεύθεροι είμαστε πραγματικά και πόσο ελεύθερους αφήνουμε και τους άλλους γύρω μας.

• Πες μου μια αμήχανη στιγμή που βίωσες.

Όταν πέφτω …. Και πέφτω συχνά …..

• Τι κάνεις τις ώρες που δε σε βλέπουμε στην τηλεόραση ;

Βόλτες, ποδήλατο, διάβασμα, yoga, τρώω παγωτό σοκολάτα με γλυκό βύσσινο, πάω στη θάλασσα, ταξιδεύω κανονικά και νοερά, σημειώνω συνεχώς τις σκέψεις μου και τις ιδέες μου, δραπετεύω, ψάχνω την ιδανική αιώρα για το δωμάτιο μου, αγκαλιάζω τους γιους μου, διαβάζουμε πολλά βιβλία, μιλάμε πολύ για όλα, από τον κομμουνισμό μέχρι το σύμπαν, αγαπάω και αγαπιέμαι με τους φίλους μου. Δουλεύω πολύ, συναναστρέφομαι με πολύ κόσμο, ανταλλάσσουμε σκέψεις και ιδέες να κατακτήσουμε τον κόσμο και τα σύμπαντα όλα! Κλαίω, με απλά και ανόητα πράγματα ή για όσα με φοβίζουν ή για όσα με συγκλονίζουν. Αν ήταν τέχνη το κλάμα θα ήμουν μεγάλη αρτίστα!!! Κάθομαι στον ήλιο, με παρατηρώ, κοιμάμαι (το απολαμβάνω όσο δεν μπορείς να φανταστείς) και κυρίως μου αρέσει να ακούω τους άλλους.

• Πες μου 3 λέξεις που σε χαρακτηρίζουν ;

Πείσμα, φαντασία ή φαντασιοπληξία (… δεν έχω καταλάβει ακόμη!!), αναζήτηση

• Πάμε στη δύσκολη ερώτηση που κάνω σε όλους που ανακρίνω ! Είμαι απέναντι σου σε κοιτάζω χωρίς να μιλάω η να μπορώ να αντιδράσω σε τίποτα. Εσυ μπορείς να μου κάνεις ότι θες. Τι θα ήταν αυτό

Να σε κοιτάζω στα μάτια μέχρι να δούμε ποιος θα γελάσει πρώτος!!!!

• Μονολεκτικά.

Ρατσισμός – αρρώστια

Σεξισμός –ρατσισμός

Πρωθυπουργός – δουλειά

Αντιπολίτευση – δουλειά x 2

Τέχνη– ανάσα

Τηλεόραση–  δύναμη

Χόμπι – διέξοδος

Χρώμα – μαύρο

Ομάδα – Α ρέζους θετικό

Φαγητό – ευχαρίστηση

Να κλείσω με την τελευταία σου λέξη και να πω ότι η ευχαρίστηση ήταν όλη δική μου που τα είπαμε αυτή τη φορά μέσα από το δικό μου “πλατό”.

Το 5ο Face the Art τελειώνει κάπου εδώ.
Ελπίζω κι εσείς από εδω να γνωρίζετε τόσο όμορφους ανθρώπους στα εσώψυχα, που να αναμένετε με την ίδια αγωνία με εμένα, το επόμενο Face the art.

Εις το επανιδείν